چهارشنبه، آذر ۱۱، ۱۳۸۸

الف باي رابطه

همه چيز از بي‌اعتمادي شروع مي‌شود.

قبل از هر چيز بي‌اعتمادي به خودم.

اعتمادي نيست در رها كردنم. مي‌دانم كه تا مرز فرساينده اي تحمل مي‌كنم، همين باعث مي‌شود كه خيلي سخت و دير و كند در شرايط اعتماد قرار بگيرم.
در واقع ترجيح مي‌دهم دير اعتماد كنم تا اينكه هر بار خراب كنم و باز بسازم.

مرحله بعد اعتماد به او است.
نمي‌دانم درست از كجاي ساختار پوسيده سنت و فرهنگ آمده، استفاده از نقاط كوچك اطلاعات از افراد در جهت تخريب، سركوب مداوم و در نهايت كنترل و سلطه.
همين است كه ترجيح مي‌دهم از هيچ چيزي اطلاعاتي ندهم. راجع به هيچ چيزي صحبت نكنم. و بخش بزرگي به نام حوزه خصوصي نا آشكار داشته باشم.

و آخريش اعتماد به تو.
چطور مي‌خواهي بسازي وقتي تلاش موثري نيست؟
مي‌داني بازي با زمان عمدي يا سهوي چيزهايي را متزلزل مي‌كند؟
مي‌داني ارجاع دادن به زمان بي‌نهايت، به علت دو بي‌اعتمادي بالا فشار را بر من مضاعف پهن مي‌كند؟

تاب بي‌اعتمادي محض را ندارم.

از درون متلاشيم مي‌كند.

چطور مي‌شود به فضايي رفت يا به مكاني كه اعتماد در دسترس همه باشد؟

وقتي بلند بلند مي‌گفت به فلاني (با نام) اعتماد ندارم، مطمئن بودم كه حسمان مشترك است در اعتماد نداشتن به هم. شايد تنها مورد مشترك.
اما حالا تو بر سر ديوار فرياد مي‌كني و من لزومي به انعكاس فضاي سرد بي‌اعتمادي نديده ام در تمام اين سه سال گذشته وگرنه حس من در تمام طول اين مدت همين بوده كه هست.


بي ربط: بعد از دو روز در طولاني ترين حالت جواب مي‌دهند.
 در مورد گفته هاي تو شك نمي‌كنند.
 از ابهامات توضيحات تو متوهم نمي‌شوند.
و حتي اگر كمكي نتوانند، اميد را به تو تزريق مي‌كنند.
غير ايراني ها يي را مي‌گويم كه در گير كار مي‌شوم با ايشان.

هیچ نظری موجود نیست: