این شعر حافظ، با اجرای نامجو هر بار ویرانی جدیدی در من به پا می کند:
هر چند کازمودم، از وی نبود سودم
مَن جرّب المُجرّب حَلّت بهِ النَّدامه
مَن جرّب المُجرّب حَلّت بهِ النَّدامه
گاه ویرانی آت و آشغال ها و باز نشانی شکوفایی شادی بسیار،
گاه ویرانی خرابی و خمودی روح
۱ نظر:
بعله این شعر با منم همین کارو می کنه البته درجه ی ویرانیش با اجرای سه تارش بیشتره
ارسال یک نظر