پنجشنبه، بهمن ۲۷، ۱۳۸۴

آزادگی!

از ما بچه های ترس می زایند؛
از ما کودکان بی شادی!
در من بیا و برو؛ اگر این عشق
شورشی بر استبداد است.
"ندبه" بهرام بیضایی

دستهایم! دستهایم! شما را به خدا دستهایم را برای خودم بگذارید تا در آزادی گاهی مهربانی بر سرتان بکشد و گاه به نیرو بلندتان کند! اما شما را به خدا دستهایم را پرز لطیف هرجایی در دست این و آن تصور نکنید.
بازوانم! بازوانم! شما را به خدا بازوانم را برای خودم بگذارید که گاه در اضطرار آغوش آرامشی برای تک تکتان باشد! اما شما را به خدا بازوانم را به نی های بلورین مست کردنی هر جایی در آغوش این و آن تصور نکنید.
چشمهایم! گونه هایم! لبهایم! شما را به خدا سهم خودم را نیز نگه دارید. چشمهایم را بگذارید تا دقیق و مهربان هماره همه را نگاه کند. گونه هایم را بگذارید تا در سخت ترینها نیز سرخ بماند و مغرور و تنها! لبهایم! سوگند که جز از صلح و آرامش نگویند، به شرطی که آنها را همه جایی و همیشه زنانه ندانید.
من شما را! همه تان را دوست می دارم، فقط من را نیز چون خودتان انسان ببینید و نه فقط یک زن! من علاوه بر جسد زنانه ام، مغز دارم، می اندیشم، روح دارم، محبت می ورزم، و شما را همه تان را فارغ از زن و مرد بودن انسان می بینم و دوست! شما را به خدا من را هر جایی و پوسته ای تنها تصور نکنید!

هیچ نظری موجود نیست: