بین خواستن پذیرش چیزی و توانستن به پذیرش آن فاصله ای هست و هر خواستنی به توانستن نمی رسد.
اینکه چطور می شود که نمی توانیم، اینکه چه چیزهایی باعث نتوانستن می شود؟
اینکه چیزی را که را برای دیگری نپذیرفته ای، بعدن چطور می خواهی برای خودت بپذیری؟
در اینکه نگرانی از مواجهه با چنین چیزی به ترسهای لغزندگی ماهیت جریان و عدم اطمینان و در نهایت، نرسیدن به آرامش لحظه های حال اضافه می شود تردیدی هست؟
۳ نظر:
سلام یه چند وقتی بی سر و صدا می اومدم و می رفتم امروز که سرحالترم گفتم یه سلام عرض کنم
آنچه که میخواهیم دائم در حال تغییر است اما توانستن بواسطه ی فاصله ای که با خواستن دارد به اصل ما نزدیکتر است
آنچه که ما به عنوان خود میشناسیم فاصله ی زیادی با تمامیت ما دارد معمولا این خود قسمتهای دیگر را نادیده می انگارد و آنرا قدرت یا کنترل می پندارد در حالی که نوعی ضعف بحساب می آید
تا حدودی بی ربط بود.برداشتم من از کنکاش های درونیم بود در حاشیه ی موضوع
متاسفانه سینمای امریکا افت زیادی داشته این اواخر کمتر فیلم باب دندان یافتم
یکی از زیباترین فیلمهایی که در یکی , دو سال اخیر دیدم فیلم بابل بود که به نظر من برد پیت بهترین بازیش را در این فیلم کرده
اگر اشتباه نکنم فیلم فهرست شیندلر از نظر زمان فیلم کم نظیر است حدودا چهار ساعت که البته با خوش ساختی که از اسپیلبرگ پیشبینی میشه و موسیقی بسیار زیبای جان ویلیامز اصلا خسته کننده نیست
نوشته بودید کمی متعجب و من از کمی متعجب , کمی متعجب شدم
این دو هفته بشدت مشغول بودم و بندرت خانه می آمدم که خوشبختانه تمام شد
موفق باشید
به! سلام از ماست محسن جان. اغور بخیر
خوش باشی و شاد.
بهمن جان! مرسی برای فیلم هایی گفتی، سعی می کنم پیدایشان کنم. در مورد درگیری هم خوشبخت کننده است که خوشبختانه تمام شده :D به سبک خودت
ارسال یک نظر