بخش هایی از تجربه زیسته ما آدمها هیچ جای تاریخ ثبت نمی
شود.
هیچ جای تاریخ از احساس مردمان آن روزگار، فلان روز بعد از
بهمان اتفاق چیزی نوشته نمی شود.
اگر تاریخ شفاهی مستند نشود، بعدن کسی نمی داند، مردم ایران
در بهار 1391، 2012 چه می کردند؟ چه احساسی داشتند، احساسشان چه انگیزشی را در
رفتارشان منجر می شد و ...
هیچ وقت از شعارهای میهن پرستانه، خلیج فارس و عرب و
ایرانیانِ با تمدن و فرهنگ ملی و چه و چه سردرنیآوردم، از بس دور بود از واقعیت.
اقتصاد ایران فلج شده است. قیمت خانه بین 40 تا 70 درصد
نسبت به سال قبل همین موقع افزایش پیدا کرده است. اقلام خوراکی و بهداشتی بیش از
50 درصد گران شده اند. هزینه های درمانی 40 تا 250 درصد اضافه شده است. قرار است
بنزین و گازوئیل دوباره گران بشود. واردات به ایران تحریم است. سازمان گمرک هم
واردات چیزهایی را که هنوز وارد می شد و تحریم نبود، ممنوع کرده است. بنادر جنوبی
ایران بدون مبادله با جهانند. نفت هم که هر روز دارد به این و آن هبه می شود مخارج
خودی ها تامین باشد. کشورهای خارجی دارند سفارت خانه هایش را در ایران عملن تعطیل
می کنند. آزمون های IELS , Tafel
هر بار لغو می شود. و و و
از طرف دیگر جنگ بیخ گوشمان است. کشورهای قدرتمند دریای جنوب
را هر روز بیشتر از قبل تجهیز نظامی می کنند. امارات باز یاد جزایر جنوبی ایران
افتاده است. کاردارهای ایرانی با افتضاح جنسی به کشور برمی گردند که سایه فرهنگ
قرنهای قبل ایران را از ادبیات کهن بیرون بکشند و برای دوران معاصر بازتفسیر کنند.
بزرگترین موتور جستجوی دنیا اسم خلیج فارس را از نقشه هایش حذف می کند.
درست در همین روزها در تهران، کنگره های خلیج فارس برگزار
می شود. رسانه ملی، روز خلیج فارس، همه جوره حال مردم را از هر چه وطن و تمامیت
ارضی است به هم می زند و بد می کند. در تالار وحدت به فرموده، ارکستر سمفونیک
تهران به رهبری شهرداد روحانی، خیلی سریع آماده می شوند و با مارش حماسی برای خلیج
فارس می نوازند و صد بار گروه کر فریاد می زنند Persian gulf
و در لابی تالار نمایشگاه عکس از سوراخ سنبه های جزایر مورد نظر و ساحل خلیج
برگزار می شود. یک جوری که آدم احساس می کند، نمایشگاه وداع است. وداع با جزیره
های خلیج فارس و شاید خود خلیج.
بیشتر به بازی و نمایش هجو شبیه است. داریم از همه دنیا به
تدریج حذف می شویم، نه فقط دولتمردان و حکام نظام، بلکه ما مردم ایران. آن وقت در یک
تالار داخلی هی طبل حماسی بکوبیم و بگوییم Persian gulf. حس احمق فرض شدگی که یعنی ما خیلی خردمند و قدرتمند و با تدبیر و
آزاده ایم و نمی گذاریم هیچی از وطنمان کم بشود. حالا اگر 3000 میلیارد این ور آن
ور دنیا تو حساب های بانکی شخصی بود، خوب بررسی می شود.
قرار است فقط مردم داخل ایران مهندسی بشوند و فقر اقتصادی،
مدیریت آزارنده و رنج قدرت مطلقه را با حس وطن پرستی (آن هم فقط در مورد خلیج، و گرنه
پول نفت و بقیه هدیه های ایران به کشورهای دوست و برادر که هیچ) طاق بزنند؟ قرار
است مردم تهییج بشوند و هی این ور آن ور تو سر هر چی قومیت عرب و مهاجر افغان
بزنند و دزدیهای کلان و ناامنی اقتصادی بی سابقه را فراموش کنند؟
تاریخ نقص بزرگی دارد اگر این احساس تلخ مردم ثبت نشود. و باز
هر دوره تکرار دوره های قبل.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر