"یک جور خاموشی، حاکم بود. لابد. تا دل دلاور جوان نشکند؟! یا بیش از این نشکند. اما این خود بدتر، همین که دیگران ملاحظهء تو را بکنند، همین که تو چنان شکننده شده باشی که مورد رعایت دیگران قرار بگیری، کرم حقارت درونت را می خورد. دیگر حتی از یاد می بری که خواری را چگونه تاب بیآوری. گیجِ دردمندی خود می شوی. چندان که حتی می روی همان چه را که از منش در تو مانده است، از دست بدهی. "

- خاموش خواهم ماند تا انتظاراتت زیاد نشود.
- تو غرور نداشته ای.
غرور! غرور! غرور! !!!!
هیچ حرفی تا به آن روز اینچنین بر دلم سنگینی نکرده است.
هر لحظه از خودم می پرسم، من چنین خفیف؟ چنین بی ارزش؟ چنین بی عزت؟
غرور با ارزش وجودی چه تفاوتی دارد؟ من چه بی غرور؟؟؟!!!
با هر اتفاق تازه، خود را می سنجم و باز زخم دل سر باز می کند.
دل شکسته کیلو چند؟! آزادی را دریاب!!!