دوشنبه، آذر ۱۴، ۱۳۸۴

خواستم در مورد اژدهاک متفاوت بیضایی و اجرای خلاق و نمایشی و عالی میکائیل شهرستانی بنویسم، دیدم که گفتن ها کم نیست: این و این.
فقط این که اژدهاک شهرستانی زن بود و باز هم مانند آرشش دو تن، یکی بودند. و بازیگرانی بسیار توانا، چه در بازی و چه در حس، چه در بیان ولی این که چرا اژدهاک زن بود را نمی شود الآن با اطمینان گفت، بی صبرانه منتظر سومین قسمت سه بر خوانیم.
و دیگر اینکه متن بیضایی: من بسیار و بسیار و بسیار با اژدهاک احساس نزدیکی کردم و دلم برای خودمان سوخت. کاری که بیضایی خواسته بود، این که اسطوره های تنفر و پلیدی، آن قدر به ما نزدیکند که به جای اخ و تف رو برگرداندن باید به درون آنها نزدیک شد، شاید از درون بشود چیزی را تغییر داد.



  • باید! باید! باید! چیزهایی را بپذیرم، حتی برای اولین بار، حتی اگر بسیار سخت: روزی دوست داشته می شدم و حالا نه! به همین سادگی! مانند این که درعبارتی:
    1×2= 2
    و در عبارت دیگری : 2×0 = 0


  • ما در شهری زندگی می کنیم که به خاطر نداشتن بدیهی ترین نیاز زیستی، هوا، مدرسه هایش تعطیل می شوند. مردم کشورمان آخرین شهرداری را که شهرم را به تبدیل شدن به اگزوز یک پارکینگ در بستهء کامل، پیش برد، به هر کس دیگری برای رئیس جمهور شدن ترجیح دادند.
    هلال ماه! امشب از لابلای غبار نورت را دیدم. هلال ماه! تو نیز خوشبختیمان را از پشت غبار نظاره کن. ما عاقلیم و درست ترین تصمیمها را می گیریم.

هیچ نظری موجود نیست: