پیکر فرهاد !

یک ساختمان سفید، با پنجره های بزرگ و نورهای گرمی که ازش بیرون میآید. هم حس شادی و هم حس آرامش دارد. وارد که می شویم باز رد پای آشنایی دوستی ما را به گرمی استقبال می کند. رنگ چوب و نورهای ملایم و گرم، احساس خیلی خوبی بهم می دهد. بوی کاغذ و کتاب نو و موسیقی آرام و کاناپه های راحت آنجا... دلم را غنج می برد که ساعتها در آرامش آنجا بشینم و بدون هیچ دغدغه ای، تا هر وقت که دلم می خواهد کتاب بخوانم: انتشارات طرح نو
می چرخم و می چرخم انگار نه انگار زمان می گذرد، یک چیز بین آنها با ولع جذبم می کند: پیکر فرهاد " عباس معروفی" برندهء جایزهء سال 2002 بنیاد ادبی آرنولد تسوایگ.
می دانم که خیلی دیر است برای دیدنش، اما خوب هر کتابی به نظر من فقط در یک زمانی کامل برای آدم درک شدنی است. و این تعطیلی حسابی که برای این کتاب درست شده بود. فعلن این را از رلف اشپنلر و تاگ اشپیگل در مورد کتاب داشته باشید که :
رمان معروفی، صدا و پیکر و عاطفه و مقام زن را به او باز می گرداند.
و همین یک پاراگراف را... تا تمامش کنم :
می خواستم بگریزم، اما چرا تا آن روز به این فکر نیافتاده بودم؟ شاید جایی نداشتم یا انگیزه ای در کار نبود، و حالا آیا می توانستم؟ آیا کسی باور می کند؟ همهء درد این بود که یا می خواستند آدم را بپوشانند و پنهان کنند، و یا تلاش می کردند لباس را بر تن آدم جر بدهند، و ما یاد گرفتیم که بگریزیم. اما به کجا؟ مرز بین این دو کجا بود؟ کجا باید می ایستادیم که نه اسیر منادیان اخلاق باشیم و نه پرپرشدهء دست درندگان بی اخلاق؟